Historicus Harmen Jalvingh ontdekte zijn romantische aard al tijdens zijn studie geschiedenis in Groningen. Liever mooie verhalen vangen in documentaires dan in de kilte van de wetenschap, was zijn conclusie. Dat documentaires de wereld beter kunnen maken is een overtuiging. Al is het maar een beetje.
Hoe kwam je bij Doxy terecht?
‘Dat is volgend jaar 10 jaar geleden. Via-via kwam ik Janneke tegen en ze was naar iemand als ik op zoek. We hebben vergelijkbare ideeën over film. En ik vond dat ze stoere beslissingen nam. Bijvoorbeeld om voor de première van de film Erbarme Dich van Ramón Gieling het HELE Concertgebouw af te huren. Dan doe je iets dat past bij de film. Voor Doxy werkte ik bij verschillende productiehuizen.
Ik heb geschiedenis gestudeerd in Groningen en was daar ook altijd aan het fotograferen en filmen. Experimentele dingen die we eens per maand voor wat trouwe familieleden vertoonden. Uiteindelijk bedacht ik om mijn liefde voor film maken en mijn liefde voor verhalen te combineren. Het komt geregeld voor dat ik ‘s avonds thuis doorwerk. Dit werk is niet een baan. Het is iets wat in me zit, mijn wezen. Ik wil zorgen dat wat erin zit, dat dat er ook uit komt. We moeten harder werken. De budgetten zijn veel lager dan in fictie, dus je moet meer maken om omzet te draaien. De spoeling wordt dunner.’
Wilde je zelf nooit maker worden?
‘Heel even! Ik maakte mijn eerste film in Groningen over Café de Beurs, een bijzonder huiskamerachtig café op de Vismarkt waar de SDB was opgericht met Domela Nieuwenhuis.
Die eerste film heb ik zelf geregisseerd en geproduceerd. Toen merkte ik dat ik van dat regisseren slapeloze nachten kreeg. Je bent dan zo met één ding bezig. Nu ben ik druk met 20 tot 25 projecten en kan ik er op het juiste moment zijn om ergens een duw te geven.
Alle projecten zitten allemaal in verschillende fases.
Bij de ene film ben je nog aan het sparren met vragen als wat staat er op het spel en waar gaat het naartoe? Is het levensvatbaar? Als het een feature length documentaire is, heb je een andere financiering strategie dan als het een televisiedocumentaire is. Welke potentie heeft dit plan? Dat moet je allemaal aan de voorkant bedenken en ik heb dan ook vaak contact met Janneke en met Sylvia.’
Wat is voor jou belangrijk in een film?
‘Gelaagdheid vind ik belangrijk. Ik promoot het soort films die cinematografisch de randen opzoeken. Hoever kun je gaan om je verhaal te vertellen? Zoals in Stop Filming Us (2020) van Joris Postema. Die won de Movies That Matter Award, maar precies dat jaar was het festival afgelast vanwege Corona. Dus we wonnen een prijs met een film die niemand heeft gezien. Daarna is hij online in de release gegaan. We hebben veel gedaan met discussies met de maker.
De film gaat over beeldvorming en over Afrika, over zwart-wit, noord-zuid, oost-west. Ons beeld wordt altijd bepaald door witte mensen. In Goma, Congo, waar we filmden, zijn meer dan 250 NGO’s actief. Dat is een hele industrie. Ze vragen niet wat heb je nodig? Nee, zij bedenken het. En ook Joris is een witte man. Het kon niet anders dan dat zijn perceptie een onderdeel van de film moest worden. We hebben een vertoning georganiseerd in Goma in Kongo. De reactie? “Ja leuke film, maar dit is een film voor Westers publiek.” Toen is er een Afrikaans antwoord gekomen. Dat vind ik wel bij Doxy passen: film gebruiken als dialoog maar wel op een filmische manier.’
